کرات آملی،باز این چه شورشی که در خلق عالم است+باز این چه نوح و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین +بی نفخ صور ،خاسته تا عر ش اعظم است
این روزها آمل و شاید هم مازندران و ایران در عروج روحانی بزرگ و حافظ شهر شان شوری دو باره بپا کرده اندو با عزا داری و نوحه خوانی و بر سر زنان خودرا به میادین شهر می رساند تا خود را در عزای از دست دادن پیر و مر شد و بزرگ شان به وداعیش برسانند تا شاید به تبرک دست شان به تابوت حضرت علامه بخورد و در تاریخ زندگی شان همه افتخار شان این باشد که روز گاری در تشیع این مرد بزرگ مشارکت داشته اند و گامی بر داشته اند و اشکی ریخته اند وآهی سر دادند.
پیر و جوان و خرد و کلان بدون نگرانی از گرو نای دهشتناک که در دوسال اخیر عمر بسیاری را گرفت وهر دو دقیقه خانوادههای بسیاری را عزا دار میکرد بیباکانه در انبوهی از جمعیت سعی می کرده اند که خود را به جنازه حضرت علامه برسانند که جد وجهدی بی ثمر بودوهجوم جمعیت مانع می شد .
بلندگو ها از هر طرف صدای یا حسین …پخش می کرده اند و دوربین ها گاه در قالب پرنده ای در هوا چون پهباد ها به ثبت تصاویر مشغول بوده اندو سیل اشک و آه انبوه جمعیت در جریان .
اینجا تنها جایی بود که وزیر و وکیل
وآقا و ادنی و کو چک و بزرگ و زن ومرد بدون هیچگاه آداب و تر تیب و محافظ و همراهی وتعارفات سیاسی، به نظاره ایستادند تا آقاوامین و خیر خواه شهر و کشور خویش را بدرقه کنند و چون به وزان تشیع جنازه حضرت امام ،اورامشائعت نمایند و تن خاکی اورا به خاک سپارند و روح بزرگش را هماره عزیز دارند که همواره مرشد و راهنمایی مردم بودند.
چون در کوران انقلاب عده‌ای خواستند انقلاب را به خرافات پیوند دهند و از اعتبار ساقط سازند ،شایعه کرده اند که عکس امام را در صورت ماه دیده اند و از ایندست خرافات ،ایشان بر جهال بانگ زده اند که این حرفهای بی مایه و بی اساس چیست ومشوق مردم شد ندبه عشق و عرفان و عقل ،وکتاب شریف اتحاد عاقل به معقول رادر سال۱۳۶۳ نوشتند که بعنوان کتاب بر گزیده سال شناخته شد .
شهر پر از تصاویر حضرت علامه شده بود ،همه جامه سیاه برتن داشتند و بر سر و سینه می زدند و می گفتند :
عزاست عزاست امروز +روز عزاست امروز
حضرت علامه پیش خداست امروز
شور ونشور همه را در میان گرفته بود
بقول محتشم کاشانی :
هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند +هم گریه ،بر ملائک هفت آسمان فتاد
گویا عزای اشرف اولاد آدم است
کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی +وین خرگه بلند ستون بیستون شدی
واین عظمت هارا نثار انسانی می شود که تمام عمر ش را با مردم بودند ودر جهت اعتلای آنان دلسوزی فراوان میکرد ندچه در جایگاه امامت جمعه در صدر انقلاب که ناصح و چراغ راه مردم شده اند و چه در طول عمر پر برکتش هیچگاه ملت به ویژه مردم شهرش را فراموش نکرده اندو برای حفظ وحدت آنان و ارتقای وجودی فرزندانش و خروج نفوس مستعده از نقص به کمال ،چه مرارتها کشیده اند و گاه به تشر وگاه به دلسوزی و گریه ونفرین به خودمردم شهرش را به کشیک نفس کشیدن وراه سعادت پیمودن واز دد ودو ن زمانه بر حذر بودن و طریقت الهی در پیش گرفتن و شکل و شمایل دینی داشتن واز اباطیل و امور باطله برحذر شدن تشویق می کرده اند.
چه نصحیت ها که نکردند واین چنین شد که هزاران عاشق ودلخسته در شهر و دیار ما بر مرگ اوگریستند وبر سر زدندوجامه ها دریدند .
همچنان که حیات علامه حسن زاده نورانی بودو خالی از خلل وتجملات و تشریفات ومماتش ، همه پندبود و اندرز چنانکه همیشه مشایش چنین بودتا صفات سبعیت و بهیمیت را از جامعه دور نگاه داردو بفرشتگی رساند و نصحیت می فرمودند قدر خودرا بدانیدکه مظهر واجب الوجودیم همه بطوریکه در دیوان اشعارش سروده اند:
ماجدولی از بحر وجودیم همه /ما دفتری از غیب و شهودی همه
ما مظهر واجب الوجوبیم همه /افسوس که در جهل غنودیم هم
واینهمه را برایگان بدست نیاوردندبا ناله های شبانه و تعبد وتهجد همیشگیش و با اتصاف دائم به ذات لایزال الهی تحصیل کرده اند وهمه را تقدیم مردمش نمودند.
خدا اورا با اولیایش محشور بگرداند که تاریخ معاصر ایران کمتر مشایعت را این چنین دید وتاریخ آمل چنین تشیع جنازه باشکوهی را تا حال با خود ندید .
گر چه مقبره ایشان دل انسانهای آزاده است ولی ایشان خانه شخصی خویش را در “کوهستان ایرا” در در ضلع جنوب غربی آمل مقبره خویش اختیار کردند وچه درست انتخابی تا روزی زیارتگه رندان جهان گردد. بر آن برج وباروی از عشق بر بندند و در تاریخ قرنها اورا بزرگ شمارند و قدر دانند ،تبرک جویند و توسل کنند و به آرامش روحی رسند همچون دیگر مقبره های شایستگان دیگر آن شا ئ الله .
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه +که زیارتگه رندان جهان خواهد شد .

(آمل-دبیر صلواتی )۵ مهر ۱۴۰۰