طی روز های گذشته ودر پی سفر رونالدو اسوطه فوتبال دنیا به کشورمان ،حوادث واتفاقاتی به وقوع پیوست که واکنشهای مختلفی در پی داشت.

اغلب واکنش‌ها در ایران به این صحنه البته منفی هستند و آلوده به مضامین نکوهیده‌ای که طرفداران کریستیانو رونالدو و مشتاقان تماشای او از نزدیک را مورد تمسخر قرار می‌دهند. البته بسیاری پا را فراتر می‌گذارند و با تعمیم حدود هزار طرفدار فوق‌ستاره پرتغالی به بخش بزرگ‌تری از مردم، یک خود تحقیری همگانی را رقم می‌زنند.

موضوعاتی مختلف و نظرات بسیاری در باب آنچه در چند روز گذشته در ایران اتفاق افتاده است بیان شده است ولی چند نکته اساسی نباید فراموش گردد:

چرا حضور ستاره‌ها در فوتبال ایران محدود به مسابقات رسمی لیگ قهرمانان آسیا است؟ قبل‌تر تنها تیم بازنشستگان میلان برای بازی دوستانه پرسپولیس به تهران آمده و قبل از آن هم بایرن مونیخ و تیم ملی آلمان که از آن روزها دهه‌ها می‌گذرد. بگذریم از اینکه فوتبال باشگاهی ما به هیچ وجه ظرفیت استخدام بازیکنان مسن و ستاره‌های قدیمی فوتبال جهان را ندارد. 
در چنین صورتی طبیعتا طرفداران نیز با این پیش فرض به ورود النصر نگاه می‌کنند که هرگز قرار نیست رونالدو را (نه به عنوان بازیکن تیم ایرانی) در یک دیدار غیررسمی در ایران ببینند و طبیعی است از این یک فرصت استثنایی پیش آمده، بیشترین بهره را ببرند.

هواداری و فرهنگ مخاطب مختص ایران نیست، شناخت فرهنگ هواداری، هواخواهی و برنامه‌ریزی برای شناخت مخاطب شاید امروز برای نخستین بار با آمدن رونالدو به ایران موردتوجه قرار گیرد. هواداری یک خرده فرهنگ است که به مدد رواج شبکه‌های اجتماعی دامنگیر اجتماعات شده است.

چرا باوجود اطلاع از حضور خیل عظیم دوستداران رونالدو در هتل اسپیناس پالاس، محلی برای تماشای ورود او در نظر گرفته نشد؟ به همین دلیل بود که طرفداران مخفیانه وارد لابی و محوطه پشتی و تپه شدند و آن تصاویر بعضا زشت را رقم زدند.
حتی همان ویدیو که با پشت‌زمینه تپه دست به دست می‌شود، حاصل همین تصمیم است چرا که اگر هواداران با تامین امنیت کامل، در بخش بالایی هتل مستقر می‌شدند، عملا هم از تماشای صحنه لذت می‌بردند و هم لازم نبود آنطور پشت اتوبوس بدوند تا او را از نزدیک ببینند.

باوجود تمام محدودیت‌ها، چرا نظم لازم در محوطه داخلی هتل برقرار نبود؟ طبیعتا مدیریت هزار نفر در جایی که از تمام جهات قابل کنترل بود، نباید کار سختی باشد اما حتی این کار هم انجام نشد.

تیم‌های ژاپنی با مدیریت قوی و فوق العاده ومثال زدنی که در اخیتار دارند ،در استقبال از رونالدو با شناخت این شکل از هواخواهی و فرایند مصرف رسانه‌، استقبالی آبرومند تدارک می‌بینند. در تور شرق آسیای النصر با رونالدو که در ژاپن برگزار شد، مسیر حرکت اتوبوس‌های النصر با نوارهای رنگی مشخص و به هواداران اعلام شده بود. مسیر تردد و پیاده شدن بازیکنان در محل اقامت هم طوری با فاصله از محل هتل تعیین شده بود که هواداران بتوانند در مسیر چند ده متری سلبریتی مورد علاقه خود را ببینند چون فقط می‌دانستند رونالدو هواخواه دارد و باید برایش برنامه‌ریزی کنند.

احتمالا اگر یک خواننده خُبره جهانی، یک بازیگر سرشناس، یک دانشمند علوم طبیعی و حتی یک نویسنده مهم به ایران بیایند، حداقل هزار نفر حاضر هستند که برای تماشای او سر و دست دیگری را بشکنند و البته طبیعی است که چنین موضوعی برای یک فوتبالیست هم صادق باشد و جای هیچ گله و شکایتی ندارد. تازه این مسئله منحصر به ایران نیست. خیلی ساده در یوتیوب چرخی بزنید و تصاویر استقبال از چهره‌های مهم موسیقی پاپ را در سراسر دنیا جست وجو کنید، آن‌وقت است که دوباره اعتماد به نفس می‌گیرید!

پس به این نتیجه میتوان رسید که معضل کشورمان بیشتر به مدیریت ضعیف مسئولین ودست اندرکاران برمیگردد که ناتوان از پیش بینی شرایط می باشند و قابلیت برنامه ریزی مناسب برای پدیده ومسائل پیش رو را ندارند./عیسی ملکشاهی