از نظر مردم وشهروندان که حفظ بهداشت وسلامت شهروندان اولویت اصلی میباشد از نظر مسئولین اولویت چندم محسوب میگردد.

در ۳۰ کیلومتری جنوب شهر آمل در مسیر جاده هراز، منطقه‌ای به نام عمارت وجود دارد که از سال‌ها پیش تاکنون محل دپوی زباله ۱۵ شهر وروستاهای تابعه آنها بوده است که معضلات زیست محیطی بسیاری را برای منطقه رقم زده است.منطقه انباشت زباله عمارت ۹ هکتار مساحت دارد. بنا بر آمارهای رسمی از بیشتر از ۴۰ سال پیش تاکنون روزانه بیش از ۴۰۰ تن زباله از شهرها و روستاهای اطراف در این منطقه تلنبار می‌شود.

مسئولان شهری و شهروندان آملی می‌گویند روزی که زمین منطقه عمارت را به عنوان سایت دپوی زباله در نظر گرفته بودند قرار بود حداکثر تا ۲۵ سال زباله در این منطقه انباشت شود ولی با گذشت بیش از چهار دهه دیگر زور کسی به این عمارت نرسید.

به اعتقاد اکثر کارشناسان فن ،مدیریت پسماند یک مدیریت هزینه بر می باشد.قانونا این هزینه باید توسط تولید کننده پسماند پرداخت گردد.

قعطا با افزایش مشارکت های مردمی هزینه های پسماند کاهش می یابد.با شفافیت تصمیم گیریها و اعتماد سازی در حوزه پسماند مردم از طرحها به صورت کامل  حمایت میکنند.با هزینه کردن و فرهنگ سازی در این حوزه میتوان متوقع بود که مردم مشارکت بالایی خواهند داشت.

 بهزاد جوادیان فعال حوزه سلامت ومحیط زیست طی سخنانی اظهارداشت :برای حل معظل پسماند باید دید این مشکل  اولویت چندم اعظای پارلمان شهری وشهرداری می باشد.وقتی شهرداری انتخاب می شود که اولویتش آسفالت ، ساختمان سازی ،فضای سبز و پرداخت حقوق پرسنل باشد اصلا نباید انتظار حل مشکل زباله را ازاین مجموعه داشت.

وی افزود:شهرداری بحث تفکیک زباله را مطرح نمود.آیا مردم پیشقدم شدند؟وظیفه وجایگاه مردم در حل مشکل زباله کجاست؟

جوادیان مطرح کردن اسامی مختلف برای مشکل زباله مانند پاساکش ،منال و شوکار شور را دروغ خواند و گفت:مشکل زباله باید حل گردد

نه جابجا گردد.حل مشکل زباله به علت اینکه هزینه بر است با این شکل از توجه مسئولین ومردم در حال حاضر امکان پذیر نمی باشد.

ایشان ادامه داد:اگر اراده و علم حل مشکل زباله وجود داشته باشد حتی در وسط میدان اصلی شهر هم میتوان به صورت پیشرفته زباله سور نصب کرد بدون اینکه هیچگونه مشکلی برای مردم بوجود بیاد.طلای سیاه یعنی پول برای پزشکان و شرکتهای بزرگ دارویی که داروشیمی درمانی تولید میکنند،یعنی نابودی حیات وحش .

به نظر نگارنده در حل مشکلات جامعه باید از علوم وروشهای اجتماعی استفاده کرد واگر این فرصت را ازدست بدهیم قطعا این مشکلات رنگ و بوی سیاسی به خود خواهد گرفت.به علت نبود اعتماد اجتماعی بین مردم ومسوئلین،شاهد فرسایش سرمایه اجتماعی در سطح جامعه هستیم.

پس برای حل مشکل زباله به علت قضاوت اجتماعی باید این مشکل برون سپاری گردد.سپردن کار به نهادها وافرادی که مردم بیشترین اعتماد را به آنها دارند.ولی به علت منع فعالیت اقتصادی برای ngo   ها کار مشکل به نظر می آید.

محمد توکلی عضو شورای شهر با اعلام اینکه معظل زباله جز مشکلات اولویت دار کمیسیون خدمات پسماند شورای شهر می باشد،گفت:

برای رفع این مشکل جلسات متعدد برگزار و حتی در سطح کشور بازدیدهای زیادی صورت گرفت ولی تکنولوژی استفاده شده در آن واحدها پاسخگوی حل زباله آمل نخواهد بود.

وی ادامه داد:دل سوخته ای برای آمل وجود ندارد ،در حالیکه سالهای سال مسئولین از کنار این عمارت زباله عبور میکردند ولی هیچ توجهی به این معظل نکردند ولی الان به علت وجود سد برای آقایان مهم شده است.قبول مسئولیت فقط به اینکه میخواهید کاری انجام شود نیست بلکه باید توان انجام آن مسئولیت هم در انسان وجود داشته باشد.

توکلی افزود :بحث عمارت که الان تهدید محسوب میشود باید تبدیل به فرصت گردد.برای حل معظل عمارت ،همانطور که ۴۰ سال طول کشید تا کوه زباله به وجود آمد ،باید ۴۰ سال کار کرد تا این مشکل حل شود.

عضو شورای شهر در خصوص شیرابه های زباله عمارت گفت:اگر بحث شیرابه مطرح باشد این مشکل حل شدنی است،به راحتی میتوان استخراج وبی خطرکرد.هزینه زیادی ندارد .مهم خواستن است.

توکلی افزود:برای استفاده کردن از فرصت زباله باید صدای خود را به مسئولین برسانیم.ولی متاسفانه موفق نشدیم که جابجایی های بی مورد یکی از دلایل این عدم موفقیت می باشد.وقتی مسئولی عوض میشه سیاستها ودیدگاهها هم عوض میشود.دربحث تفکیک زباله هم باید گفت شهرداری متولی این کار نیست وحتی اجازه این کار را ندارد.اختیار جمع کردن را هم ندارند چه برسد به تفکیک کردن آن.

وی ادامه داد:دربحث مکان شوکاشور که منتفی شد به علت همبستگی تمامی نهادها ومردم بود.اولین وبزرگترین مشکل زباله در آمل در حال حاضر زمین است.ولی متاسفانه به علت نگاه منطقه ای وطایفه ای داشتن باعث شده  مساله زمین مناسب ابتر باقی بماند.

توکلی گفت:در حالیکه ما با پیشنهاد یک زمین ونظر سنجی و کسب برنامه از ۵ شرکت برای ساخت زباله سوز درحال رایزنی بودیم به ناگاه با تغییر سیاستها بحث شوکاشور وزباله سوز ساری به میان آمد که به یکباره کل برنامه ها دستخوش تغییر شدند.

علیرضا ایراندوست عضو دیگر شورای شهر طی سخانی بیان داشت:میز پسامند چه چیزی را می خواهد وباید مشخص شود که این خواسته را ازچه کسانی باید مطالبه نمایند.باید دید آیا حل این خواسته در توان طرف مقابل موجوداست که برآورده کند؟

وی افزود:حل  مسائل وخواسته های کلان در حیطه وظایف مسئولین ومدیران شهری نیست.ماده ۱۲ قانون پسماند میگوید؛محل های دفن پسماند بر اساس ضوابط زیست محیطی توسط وزارت کشوربا هماهنگی وزارت جهاد و کشاورزی تعیین خواهد شد.

ایراندوست در ادامه گفت:تبصره ۱ این ماده میگوید؛شورای عالی شهرسازی و معماری موظف است در خصوص این طرحهای جامع مناطق مناسبی برای پسماند در نظر بگیرد.تبصره ۲ همان ماده میگوید؛وزارت کشور می بایست اعتبارات ،تسهیلات و امکانات لازم را جهت ایجاد و بهره برداری از محل های دفن پسماند توسط بخش خصوصی فراهم نماید.اگر ضرب الاجل ۱۵ روزه رئیس جمهور محترم نبود هیچکس به عمارت توجه نمیکرد.

 رییس سازمان مدیریت پسماند شهرداری آمل با اشاره به لزوم کاهش تولید پسماند توسط شهروندان برای حل مشکل زباله گفت:این کاهش پسماند باید اولویت اول در حل معظل زباله آمل قرار بگیرد که با بحث آموزش میتوان به آن دست یافت.شهروندان با آموزش جداسازی زباله خشک وتر میتوانند گام مثبتی در جهت حل مشکل زباله بردارند.

مهدی قاسمی افزود:باید قانونی مصوب شود که اگر شهروندی نسبت به تولید زباله مازاد اقدام نمود مشمول دریافت جریمه گردد.

علی محمد دعاگو خواستار توجه به جایگاه اداری مسئولین برای برنامه ریزی در حل مشکل پسماند آمل شد.

رئیس اداره محیط زیست آمل گفت:اگر مطالبه مردمی شکل بگیرد مطمئنا مسئولین باید زیر بار خواسته های به حق مردم ایران بروند.دعوت از ngo ها در تسریع کارها مهم است.

وی ادامه داد:اگر سرمایه های اجتماعی اگر مردم باشندطرحها زودتر به سرانجام میرسند.ولی در سالهای اخیر کمبود اعتماد مردم به دولت باعث شده که همراهی مردم کمرنگ شده است.

عمارت حاصل حداقل سه دهه مدیریت اجتماعی و شهری در استان مازندران است. زباله‌ها بدون تفکیک و بدون بازیافت در مبدا، به صورت غیراصولی و بدون رعایت اصول بهداشتی و زیست‌محیطی در سرزمینی میان جنگل و رودخانه رها می‌شود، آنقدر رها که تبدیل به تپه‌های زباله شده است. امروز زباله در دنیا گنج است، اما رنج زباله در مرکز عمارت هر روز بغرنج‌تر می‌شود.

بسیاری از مسئولان شهری و استانی و همچنین انجمن‌های حامی محیط زیست طی دو دهه گذشته بارها هشدار دادند که میزان زباله انباشت شده در این منطقه خارج از توان سایت است و دستکم از یک دهه پیش تاکنون هم به مرحله اشباع رسیده است. البته برخی آمارهای غیر رسمی از تخلیه روزانه بیش از ۷۰۰ تن زباله در ایام تعطیلی و گردشگر پذیر نیز حکایت می‌کند.

حالا بعد از گذشت این سالها حالا تبدیل به فاجعه ای بزرگ شده که با ورود شیرابه های عفونی این زباله ها به داخل زمین و رودخانه هراز جمعیت کثیری از شهروندان آملی وشهرها وروستاهای اطراف در معرض ابتلا به بیماریهای خطرناکی منجمله سرطان قرار دارند.

علی ایحال در جهان متمدن امروز که معضل زباله ها از چندین سال قبل در دنیا رفع شده است ولی مسئولین ما اندر خم یک کوچه هستند.

چندین سال می باشد که مسئولین شهری آمل وحتی استانی با وعده ساخت کارخانه زباله سوز ویا کمپوست با جان شهروندان بازی میکنند.

بعد از فشار افکار عمومی اقدام به جانمایی چندین مکان نمودند منجمله سایت منّال در محور بلده شد.

ولی متاسفانه علیرغم مصوبات ارائه شده به خاطر ملاحضات سیاسی و ارائه فشار از سوی برخی افراد ذی نفوذ ولابی گریها از منطقه صرف نظر شده است.چرا مسئولین استانی به راحتی بر سر جان شهروندان به راحتی پا پس کشیدند؟آیا غیر این است که مسئولین به عنوان نمایندگان مستقیم ونیابتی باید حافظ حقوق ملت باشند؟(لازم به ذکر است که این سایت ظرفیت پذیرش ۵۰ سال کل زباله استان مازندارن را دارد.)

آقایان مسئولین شهری آمل یا واقعا  خبر ندارند ویا خود را به خواب زده اند.

اول باید جلوی مافیای زباله گرفته بشه بعد به دنبال حل معضل زباله بود.ایا اقایان در جریان می باشند که علیرغم مصوبه ۰۲/۰۷/۹۸ زباله شهرهای اطراف تا آمل آمده سپس توسط مافیا با ماشین مخصوص آمل به عمارت منتقل ودپو می گردد؟

لطفا با مردم به صراحت سخن بگویید که چرا هنوز در عمارت دپوی زباله انجام میشود؟چقدر برای حفظ جان شهروندان ارزش قائل هستید؟وچرا های دیگر در ظرفیت این مقال نمیگنجد.

عمارت نام منطقه ای در ۳۰ کیلومتری جنوب شهرآمل در مسیر جاده و رودخانه هراز است که اکنون در دهه چهارم عمرش به سر می برد و در این چند دهه میزبان زباله بیش از ۱۵ شهرستان مرکزی مازندران بوده است. تنها یک جست و جوی ساده در اینترنت با کلیدواژه « عمارت زباله » می توان به ده ها مطلب در باره این کوه زباله رسید که بیشترشان وعده و وعید مسوولان طی دو دهه گذشته است که قرار بود برای از بین بردنش است ، وعده هایی که هنوز هیچ یک به سرانجامی نرسیده است .

طی سال های اخیر وعده های متعددی برای تخلیه زباله عمارت توسط مسئولین شهری، استانی و کشوری عنوان شد و هر بار نیز مسائلی همچون نبود زمین مناسب، اختلافات محلی بر سر نهایی کردن جانمایی زمین ، کمبود بودجه و یا حتی تغییرات مدیریتی سبب تعویق هرگونه اقدام اثرگذاری شده است.

برای وعده هایی که برای تخلیه عمارت داده شد تنها کافیست نگاهی اجمالی به خبرهای ۱۰ سال اخیر در این خصوص  بیندازیم. سال ۹۰ وزرات نیرو وعده داد بود که برای حل مشکل ساخت سد طی ۲ سال عمارت زباله را تعطیل و مشکل را حل کند. معضل عمارت نه تنها در بازه زمانی وعده داده شد حل نشد بلکه ۶ سال بعد از آن نیز دستکم سه محل برای دپوی جدید انتخاب شد که به دلایلی از جمله تایید نشدن از سوی محیط زیست یا نگرش جزیره ای دستگاه های دخیل و در بین مسئولین شهرستانی و استانی و یا عدم مقبولیت از سوی سرمایه گذار یکی پس از دیگری خط خورد.

پس از آن در آبان ماه سال ۹۸ بود که پای عمارت زباله به شورای اداری شهرستان نیز باز شد . البته ناگفته نماند عمارت زباله پای ثابت هر جلسه ای  شهرستانی ، استانی و یا کشوری در آمل بوده است ، اما بی راه نیست اگر بگوییم جلسات تکراری و بی نتیجه. در آن جلسه پس از تاکید فرماندار وقت آمل مبنی بر تخلیه هرچی سریع تر زباله های عمارت ، رییس وقت شورای شهر هم اعلام کرد که مصوبه انتقال زباله عمارت به شورای شهر آمل نیز ابلاغ شد و فرایند انتقال زباله آغاز شده است.