این روزها شاهد مسابقات مختلف ورزشی در سطح اول دنیا وآسیا باحضور تیمهای مختلف کشور عزیزمان ایران هستیم.

از مسابقات فوتبال لیگ قهرمانان آسیا گرفته تا مسابقات انتخابی والیبال المپیک پاریس و بازیهای آسیایی هانگژو چین ،شاهد قدرت نمایی تیمها وبازیکنان ایرانی با رقبای قدرت مندشان از دیگر نقاط دینا می باشیم.

طی دو هفته گذشته هم دو مسابقه قهرمانی وزنه برداری و کشتی در سطح جهانی هم با حضور ملی پوشان ایرانی برگزرا و با شناختن نفرات برتر به پایان رسید.

اما آنچه در این مقال قابل گفتن وتامل است به عمکلرد بازیکنان وکادر فنی تیمهای ایرانی بازمیگردد.

وقتی نوبت به مسابقات تیمهای ایرانی ویا قهرمانان ما میرسد یک جمله از زبان گزارشگران رادیو وتلویزیونی آزار دهنده است.

خود تحقیری ،واژه ای بد که متاسفانه این روزها در ورزش ایران ریشه دوانده است.

به عنوان مثال تیم فوتبال پرسپولیس ایران میزبان النصر عربستان در لیگ قهرمانان آسیا می شود ولی حضور بازیکنانی بزرگ اروپایی چنان جو را بر علیه بازیکنان ایرانی میکند که بازی شروع نشده تیم ایرانی از پیش بازنده است.چرا؟مگر بازیکنان ایرانی چه چیزی کمتر از رونالدو ومانه داشتند که در طول ۹۰ دقیقه یک حرکت مثبتی نتواستند در برابر بازیکنان پرسپولیس انجام دهند؟

نمونه دیگر در مسابقات کشتی قهرمانی جهان ،حسن یزدانی باسابقه قهرمانی جهان والمپیک  قرار است با رقیبش تیلور مسابقه دهد ولی گزارشگر بازی به جای دادن روحیه از رقیب آمریکایی غول می سازد ومتاسفانه کادر فنی هم به علت دانش کم فنی،توان مقابله با این استرس را ندارد.

در کشتی فرنگی هم محمد هادی ساروی در حال کشتی با رقیب کوبایی مربی انتظار دارد با تک امتیاز برنده بازی گرددو از آنطرف گزارشگر دعا میکند به قهرمان جهان نخورند تا قهرمان ایرانی به مقام اول دست یابد.دست آخر حریف کوبایی بعد از سه سال دوری از مسابقات با غلبه بر مدعیان بدون استرس و توجه به نام حریفان بر جایگاه اول تکیه میزند.

آری کسب افتخار با تلاش، پشتکار،آرامش روانی وافزایش دانش علمی وفنی به دست میاید نه با نشستن کنار گود و دعا کردن برای اینکه فلانی ببازد و یا فلانی نیاید./عیسی ملکشاهی