×

منوی بالا

منوی اصلی

دسترسی سریع

اخبار سایت

اخبار ویژه

امروز : جمعه, ۱۰ فروردین , ۱۴۰۳  .::.   برابر با : Friday, 29 March , 2024  .::.  اخبار منتشر شده : 0 خبر
یادداشت وارده ؛کهن شهر آمل و خواب زمستانی مسئولین


در ابتدا با درودی بیکران، سلامی عرضه داریم خدمت تمامی مردمان خوب استان کهن، سرسبز و پهناور مازندران و در امتداد این ارادت، سلامی خدمت مردم کهن شهر آمل.
این مقاله یا به نوعی دلنوشته عمیق و دلسوزانه در قالب گله گذاری و مؤاخذه اشخاص و افراد و جمعی نیست اما ساده انگاریست که بی جهت از پس این همه ساده انگاشتن وقایع اتفاق افتاده گذر کنیم.
ابتدا در خطاب به اشخاصی که در قامت مسئولین و منتصب در امور دولتی و سازمانی قرار دارند، عرض میدارم، آنچه که امروز گریبان کهن شهر ما را گرفته است چکیده ای از ضعف اندیشه، گویش، بینش و تکلم و عدم آگاهی به پیشینه شهر و تاریخ دقیق و مدون آن است. میطلبد از اینجا آغاز کننده باشیم که در تاریخ موخر اتفاقات شوم و نادری صورت گرفته که متاسفانه به جای آنکه همسایگان ما دل در گرو اتحاد، همزیستی صحیح و ایضا تاکید بر رویش و قد کشیدن استعداد ذاتی هر شهر و دیاری داشته باشند در مسیر باطل و جاهل پروری و جعل قدم برداشته اند.
گویا مازندران هیچگاه روی اتحاد و واقع نگری را نخواهید دید، در حالی که روا بود با وجود دست اندازی هایی که از سوی پایتخت نشینان به دماوند این گنبد گیتی و نماد سروقامت سرزمین و میهنمان ایران رخ داده بود، همه در کنار هم حافظ این دارایی ارزشمند باشیم.
اما سر رشته و پیشینه این ماجرا بین آمل و مرکزنشینان به امروز و دیروز بر نمی گردد. به واقعه آرش کمانگیر و دماوند هم برنمی گردد.
به یادم دارم که در مجله ای محلی در صفحه ای در باب معرفی محمدبن جریر طبری بزرگ تاریخ نویس ایرانی، مقاله ای چاپ شده بود، که در آن با کلمه سروی که مقصود نویسنده ساروی خواندن جریر طبری بود به یکباره به خود آمدم که چطور است جای اینکه مرکزنشینان آن را مایه فخر و مباهات جمعی استان بدانند با تحریف تاریخ و برچسب نادرست سعی در مصادره دیگر اشخاص مربوط به شهرهای دیگر اللخصوص آمل را دارند.
شاید این را همگان بخاطر نداشته باشند و یا چشم آنها با این مورد مشخص آشنایی نداشته باشد اما، همگان این نزاع بین مورخین و اهالی فرهنگ دو شهر را در موضوع آرش کمانگیر را شنیده یا دیده اند.
ملبس در لباس، جعل نه از روی قدمت کینه و دلخوریست بلکه بدون واسطه دانستن به عقلانیت قطعا از روی جهالت است. اگر خواهان گذر از موضوع جریر طبری باشیم، که همگان میدانند در تاریخ پیشین و جاری و جراید آمده است و تاکید موکد داشته اند که پسوند طبری مرتبط به مرکز آن بوده که در آن زمان آمل مرکزیت طبرستان را عهده دار بود.
تیشه بر ریشه این کهن شهر در این اواخر هم مشاهده شد نه یکبار بلکه چندین بار تکرار گشت که متاسفانه با گرا دادن از سوی تاریخ نویسانی شکل گرفته که خود را موی سپید کرده این راه و طریق میدانند. پیشتر که این گله گریبان مسئولین داخلی شهر را بگیرد باید گفت مردم شهر هم باید در این راستا کوشا باشند چرا که این قدم ها پاسداری از قدمت کهن شهریست که سه دوره پایتخت ایران بوده و جزو هشت شهر جهان بود که در آن مدرسه نظامیه وجود داشت و از طرفی دیگر جزو اولین شهرهای شمال ایران بود که در آن ضرابخانه سکه وجود داشت.
در چندین ماه گذشته در طی رویداد ساری پایتخت گردشگری اکو، اتفاق دیگر از این ماجراجویی ها افتاد که انگار لباس رزم به تن کرده اند و در این بزم خود ساخته برای خود شادمانند. پیشتر گفته بودیم و شاهد بودید که جریر طبری و آرش کمانگیر دو ضلع از اضلاع، کنش و واکنش های بین آمل و ساری بودند و اینبار ابن ربن طبری و بیژن سهل کوهی مورد تحریف قرار گرفتند.
به یاد دارم و خود شاهد بودم که چند سال گذشته در دانشگاه علوم پزشکی تندیس این دانشمند و پزشک ایرانی و آملی ساخته و رونمایی شد و بر روی آن نام صحیح موطن آن درج شد.
همچنین در مورد سهل کوهی دیگر اندیشمند و منجم و ریاضی دان نامی ایرانی که ریچارد سرا مجسمه ساز بزرگ جهان از او در اولین شاهکار خود در خاورمیانه الگو گرفته بود نیز موطن آن آمل درج شد و این مجسمه ۲۴ متری امروزه در دوحه پایتخت قطر قرار دارد.
در مورد منابع مشخص و مشهود هم همین بس که در تمامی کتب ها و رفرنس های دقیق نام وطن و محل تولد این افراد آمل، طبرستان آمده است.
حال سوال اینجاست بر اساس کدام ریشه و پیشینه اینچنین تحریف تاریخ صورت گرفته و مقصود این دست از اتفاق ها در چیست؟! احتمالا رخنه در بیراهه ساختن و گمراهی که منتج به نتیجه ای بس ناگوار و ناخوشایند دارد.

گلایه و شکوه از دوست و خودی در جای خود ایراد شد اما گله از خودی هایی که بدتر ز هزار بیگانه در شیپور بی اعتنایی و بی خردی دم و بازدم میکنند را به که باید برد؟!
شهر آمل این کهن شهر که شهره به شهر علم و فلسفه است امروزه یک مرکز آگاهانه و خردمندانه آمل شناسی را در خود جای نداده و از طرفی حتی یک نماد در خور شان مشاهیر و مفاخر این شهر در آن جانمایی نشده و طرفی دیگر هنوز که هنوزه با گذشت چندین سال از شهرداری نوین و شورایاری آیا وقت آن نرسیده افراد مطلوب و آگاه سکاندار شوند تا آمل که به نقل از ابن حوقل بزرگترین شهر طبرستان و مرکز داد و ستد شمال ایران بوده و به قول این سیاح و جغرافیدان عرب از قزوین و اصفهان بزرگ تر است به همان بزرگی سابق خود برگردد؟!
تا به کی باید در خواب زمستانی بود؟! چرا شهری که شهره به داشتن این اشخاص بزرگ در طول تاریخ بوده یک مرکز فرهنگی و یک تالار مشاهیر را در خود نمیبیند؟!
آیا غیر از این است که همگان بر اساس دارایی خود به پیش میروند و بستر جذب حداکثری مردم داخل شهر و توریست را در گرو داشته های خود آزمایش و پیرایش می کنند؟!
آیا به عنوان مسئول، به آملی ها گفته اید که آمل هم می تواند شهر اولین ها لقب بگیرد چرا که اولین راه آهن مدرن ایران قرار بود در آمل ساخته شود، چرا که قرار بود اولین کارخانه ذوب آهن ایران در آمل ساخته شود، چرا که اولین مرکز ساخت توپ و تجهیزات نظامی در زمان نادرشاه در آمل ایجاد شد، و چندین موردی از این دست که گفتن آن خارج ز این گفتار و مقاله است.

آیا به آملی ها گفته اید که در راستای برندسازی با نماد ایران یعنی قله دماوند که به کام شهرمان شود کاری نکرده اید؟! آیا به آملی ها گفته اید که فخر رازی بزرگ اندیشمند ایرانی اصالتی آملی دارد؟!
آیا گفته اید که اسدالله مشارالسلطنه به عنوان یک آملی سه مرتبه وزارت امور خارجه ایران را مدیریت کرده است؟! آیا گفته اید چندین وزیر اعظم ایران از جمله خلیفه سلطان و مشیرالسلطنه که آملی بودند در گذشته صدارت این امر را برعهده داشته اند؟!
آیا گفته اید که ابن سینا، زکریا رازی و ابوسعید ابوالخیر همگان به آمل می آمدند تا تشنگی خود را از علم در آب خروشان هرازنشینان این دیار سیراب کنند؟!
آری بسیارند از این مرز و بوم که فاخر و مشهورند و روزی سکان دار امورات کشوری و لشکری بودند و یا در علم و طبابت و ریاضیات و نجوم افضل و برتر ز دیگران بوده اند اما آگاه نبودند ز خواب زمستانی مسئولین و افرادی که بعد ها به عنوان همشهری آن ها منتصب می شوند تا یادشان برود روزی آمل اینچنین پیشینه ای داشته و تبر به دست به ریشه آن ها می زنند.
برندسازی و ارائه آنچه که داشته و اندوخته هر شهر است به دست مسئولین آن صورت میگیرد ولی متاسفانه باید گفت با این خواب عمیقی که در دو دهه اخیر پر رنگ تر هم شده است، آمل هیچگاه روی خوشی نخواهید دید مگر اینکه افراد از روی آگاهی به پیشینه شهر و دلسوزی برای آینده شهر قدمی دیگر بردارند و طرحی نو دراندازند.
روا نیست اینچنین زخم بر روی تنه استوار این کهن شهر را رویت کرد و بیتاب نبود و خواب در چشم داشت. با وجود لیست بلند بالای سرمایه گذار و فعالین اقتصادی که در شهر و بیرون آن موجود است، می توان  از آن برای تعالی شهر بهره جست اما رویه ای که از گذشته پایدار بود تا حق آمل پایمال شود، دفع حداکثری بود.

بارها بارها از دیگر جاهای کشور و بیرون از ایران سرمایه گذار وارد شد اما به جای جذب آن با بدرقه ای بد از جنابشان پذیرایی شد. ذکر درصد تجارت و صادرات مکفی نیست و باید از آن بهره وری کرد. باید از هر فرصتی برای به قله رساندن کهن شهرمان و محفوظ داشتن دارایی و ارائه آن به جهانیان و ایرانیان استفاده لازم کرد، ریل گذاری غلطی که در گذشته وجود داشت باید با بنیادی جدید دوباره بنا شود تا امروزه شاهد باشیم نام آمل در کنار دیگر شهرهای مهم کشور قرار گیرد و یکی از گزینه های همگان برای ورود به شهر و ایجاد رغبت برای افراد، اشخاص و سازمان های دولتی و غیردولتی باشد.
در بحث گسترش و بازآفرینی و مدیریت منابع تاریخی شهر نیز وضعیت اسفناک است که می توان به آتشکده شهر اشاره کرد که با ورود سازمانی غیر مرتبط و مرمت نادرست وضعیتی بیش از پیش بدتر به خود گرفته است.
نیک اندیشی حلقه مفقوده در مدیریت شهری آمل و سیاستگذاری سیاستمداران آن است که باید دانست در این بیراهه قدم را کوتاه کرد و مقصد را به مقصودی جز تعالی آمل ختم نکرد، آمل از دیرباز مرکز تجارت و اقتصاد دیار پهلوانان، صاحب نظران و سردمداران ایران یعنی مازندران و منبع غنی از تاریخ در سرزمینمان ایران بوده که همواره در فرهنگ و هنر و سیاست مردان و زنانی پرتوان و پرتلاش را به خود دیده و آن را به کشور معرفی کرده اما خود در داخل از آن بهره نبرده است.

امروزه باید حمیت به خرج داد و با جذب حداکثری و ایجاد پروژه های متعدد به فکر هم ترازی آمل با دیگر شهرهای بزرگ بود نه آنکه رنگ کردن جدول ها و ایجاد مرکز صنایع دستی ابر پروژه در شهری کهن و غنی همچون آمل باشد.

مخلص کلام با این شعر از ملک الشعرا طالب آملی که میفرماید از ضعف به هر جا که نشستیم وطن شد
وز گریه به هر سو که گذشتیم چمن شد
جان دگرم بخش که آن جان که تو دادی
چندان ز غمت خاک به سر ریخت که تن شد
پیراهنی از تار وفا دوخته بودم
چون تاب جفای تو نیاورد کفن شد
هر سنگ که بر سینه زدم نقش تو بگرفت
آن هم صنمی بهر پرستیدن من شد

آمل امروزه زخمی از بد عهدی، کج اندیشی و بی عاطفگی است اما باید پای آن ماند تا بار دیگر به نیکی نقل هر زبان باشد.



امیر مرتضی هندویی

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.