درهمه احوال ونیز در بحرانها تنها نگاه به اندورن وتوجه به انتظارات درونی وهمگانی وهمراه  به سیاستهای جمعی است که نجات بخش است و موجب خروج از بحران می گردد .

ملل ودولی که برای خروج از بحران از پتانسیل درونی خویش استفاده نمی کنند ونگاه جمعی ندارند وبه آرای عمومی و جمعی بی اعتناء هستند ؛یقینا بازنده خواهند بود وشکست خواهند خورد.

اگر دولتها استدلالهایی در هزینه کردن درآمد های ملی درممالک خارجه وبرای ملل ونحل دیگر دارند که هیچگاه در مصائب باما نبوده اند وبه یاری ما نیامده اند وبا هربادی دل به دیگری باخته اندواز ما روی بر تافتند ؛باید برای اثبات ادعا ی آن بکوشند وگرنه خلل در استنباطات ملی وعدم مشارکت در تصمیمات جمعی؛ موجب خلل دروحدت ملی می شود ؛که جمع کردن آن بسیار دشوار خواهدبود وحیف که اتحاد جمعی فدای برخی تصمیمات ناپخته گرددوشکاف در جبهه مردم ایجاد شود.

گرچه بقول سعدی  :
دوستان سخت پیمان را*زدشمن باک نیست*
شرط یار آنست کز پیوند یارش نگسلد
صد هزاران خیط را نباشد قوتیچون بهم بر تافتی اسفندیارش نگسلد

آمل صلواتی