مدیریت در مباحث کلاسیک ؛یک علم و هنر است و مدیران با تجربه و دانش و مهارت و با صبوری سازمانها را اداره می کنند ودر این راستا با تلفیق فعالیت های نیروی انسانی و تکنولوژی و عمکرد و ساختار سازمانی و بررسی و بهبود مستمر که به”الماس هارلدویت ” اشتهار دارد به حداکثر ظرفیت سازی و ایجاد مزیت ها در سازمان می پر دازند  و با تمام هوش و حواس وتدبیر و تلاش شبانه روزی ؛می کوشند؛تا با کاهش هزینه ها و با نوآوری ؛و افزایش کیفیت که رمز موفقیت مدیران امروزی است ؛کارایی را افزایش دهند تابه اثر بخشی سازمانی برسندوبهروری را که جمع اثر بخشی و کارایی است نصیب سازمان کنند .

اینان می کوشند تافشار های سیاسی  و تهدید هاو باج خواهیهایی که صورت می گیردو بخشنامه های که نا خواسته که بر سازمان تحمیل می شود تبدیل به فر صت ها وفر صتها را به در آمدها تبدیل کنند ؛تا خدمات و تولیدی ارزنده به ملت و مردم و سازمان و سهامداران و ذی نفعان عرضه کنند و ارزش افزوده ایجاد نمایند و بر ثروت ورفاه ملی بیافزایند واین رسالت و ماموریت همه مدیران ماست که متعهدانه و انسان دو ستانه و با تمام اخلاص  ومحبت وبذل عشق و مهربانی ؛کشور و مملکت  را اداره کنند و از خود نام نکویی بگذارند؛ آنچنان که مهندس بازرگانها و امیر کبیرها ومصدقها وحضرت امام خمینی هاو …دیگران برای نجات این ملک وملت واعتلای این کشور متحمل شده اند و از خود جز نام نکو نگذاشته اند که خدا همه این پاکان را که زینت تاریخند رحمت کند .

در کنار این بزرگیها؛ متاسفانه عده ای با توسّع بد بینها و اشاعه او همات ؛همه مدیران را با یک چوب می رانند واز آن جمله مدیرا ن ارشد را ؛اگر برخی از مدیران بدور ازچشم  سازمانهای نظارتی امثال حسابرسان داخلی و مستقل و ذیحسابان وابسته به دولت و دیوان محاسبات وابسته به قوه مقننه و وسازمان بازرسی و وزارت اطلاعات ومهمتر از همه بدور از وجدان و خدا ؛تخلفاتی مر تکب می شوندو به بودجه عمومی دست اندازی می کنند ورحم بر فقیر و یتیم و لطیم  نمی کنند ؛واز اموال مردم و انفال عمومی می دزدند وبرای خودشان و اقارب شان رانتهای استخدامی و اداری ایجاد می کنند و وچون اختابوس بر بودجه ودر آمد عمومی می تازند وبه چپاول آن مشغولند تا در کانادا و استرالیا و اخیرا”درکشورهای منطقه همچون گر جستان و قزاقستان که در مقابل با ایران دهکوره ای بیش نیستند  گریزگاهی برای فردای خویش دست و پا کنند ؛امرعلی حده ای است که باید مجازات شوند ؛که خیانت در امانت کردند ونقل است ازقابوس نامه عنصر المعالی کیکاووس

شنودم که مردی به سحرگاه از خانه بیرون رفت تا به گرمابه رود به راه اندر دوستی از آن خویش را دید گفت موافقت کنی تا به گرمابه شویم ؟ گفت : تا در گرمابه با تو همراهی کنم لکن اندر گرمابه نتوانم آمدن که شغلی دارم و تا نزدیک گرمابه بیامد به سر دو راهی رسید بی آنکه این مرد را خبر داد بازگشت و به راه دیگر برفت . اتفاق را طرّاری)دزد) از پس این مرد می رفت به طراری خویش . این مرد باز نگرید . طرّار دید و هنوز تاریک بود پنداشت که آن دوست وی است . صد دینار در آستین داشت بر دستارچه بسته از آستین بیرون گرفت و بدین طرار داد و گفت ای برادر این امانت است به تو چون من ار گرمابه بیرون آیم به من باز دهی . طرّار زر از وی بستد به آنجا مقام کرد تا وی از گرمابه بیرون آمد . روز روشن شده بود . جامه بپوشید و راست همی رفت طرّار وی را باز خواند و گفت : ای جوانمرد زر خویش باز ستان و پس برو که امروز از شغل خویش فرو ماندم  ازین نگاه داشت امانت تو . مرد گفت : این زر چیست و تو چه مردی ؟ گفت : من مردی طرّارم . این زر به من دادی .گفت :  اگر تو طراری چرا زر من نبردی ؟ طرارگفت : اگر به صناعت خویش بردمی . اگر هزار دینار بودی از تو یک جو نه است دمی و نه باز دادمی و لکن تو به زینهار(امانت)  به من دادی . زینهار دار نباید که زینهار خوار باشد که امانت بردن جوانمردی نیست.

طرار در امانت داریش راسخ ولی برخی از مدیران بنام اسلام و دیانت و پیروی محض از امام و انقلاب چنان کردند که نعوذ بالله مشرو عبت کل نظام را به زیر سئوال بر ده اند ؛گر چه دست انتقام اینگونه مدیران را رها نخواهد کرد ووحشت و ترس حتی در کشور هایی که به اصطلاح مدعی امنیت اند آنها را تهدید می کند و خواب آنها را نا آرام کرده و آرامش را از آنها ربوده وپلیس فدارال  را بدنبال آنها روانه خواهد کرد تا چون بسیاری از کشورهای جهان به جرم خیانت ملی مجازات شوند .

اما این جای تاسف است که عده ای قلیل و بی وطن و خائن به ملت ومردم ودزد بیت المال را با مدیران بزرگی  که شب وروز نمی شناسند و به جان برای اعتلای ایران ونهادها و سازمانها تلاش کردهاندو خود به حقوق ثمن بخس راضی بوده اند و قبل و بعد از مسئولیت شان اموال خودرا بنا به قانون اساسی به مکیال قوه قضائیه سپرده اند ؛یک کاسه کنیم وهمه را با یک زبان وپندار ببرانیم .

بالاخره اداره سازمان و کشور بدون مدیر دلسوز ؛امکان ندارد و از آنسو مردمی که زحمات شبانه روزی آنان را پاس دارند و خدمات و زحمات شان را ارج نهند ؛نیز از مهمات اداره کشور است ؛همتنطور که نظارت ملی امر پسندیده است وسازمانها ی نظارتی اهمیت و تکالیف شان در اداره سازمانها از اولویتهاست که چون چشم ملی ؛ایردات را ببینند و بر آن بستیزند بر عامه است که مدیران پاک دامن و فداکار را پاس داریم و بر آنان حرمت بگذاریم که آنان تیموار خوار ملتند و هرکی تیمار خوار را پاس ندار دبه مردیش مشمر ید واز آنسوبر ماست که رفیق شفیق سازمانهای نظارتی در امر نظارت و اصلاح باشیم که اداره سازمان و بنگاه و نهاد و اجتماع بدون مدیر میسور نخواهد بود و آنانیکه شبهه پراکنی می کنند ودر جهت تضعیف سازمانی بدون دلیل کار کنند ؛بدانیم خیر خواه ما نیستند و آب به آسیاب دشمنان قسم خورده ما می ریزندو با طناب دشمان ما خود را به چاه می برند که فر جامش نعوذ بالله نابودی است ؛پس تکلیف مان اینکه با طّراران بستیزیم و دوستان را از خاطر مبریم و به نصیحت علامه ذوفنون ؛حسن زاده آملی “صادرات و واردات دهان خود را بپائیم “فرزندان ایثار گر جامعه را بی جهت از خود نرنجانیم که این راه  ما را به بیغوله می برد

آمل-شهریور1397دکتر عباسعلی صلواتی.